Hoe het begon
Daar stond ze voor me, mijn eerste cursist. Ik vond het best spannend want deze persoon zal grote invloed hebben over mijn visie op runningtherapie. We hadden elkaar al telefonisch gesproken en het was niet mis. 24 jaar, een burn-out, depressieve gevoelens, veel angstige momenten en een verleden van verslaving en gebroken familiebanden. Ik denk terug wat ik deed toen ik 24 jaar was. Het is een groot contrast met de persoon die voor mij staat.
Voor mij was hardlopen altijd een manier om een bepaalde prestatie na te streven. Natuurlijk was het soms ook een uitlaatklep, maar dat je met hardlopen uit zo’n diep dal kon klimmen? Ik vond het bijna arrogant om te denken dat mijn hobby haar leven weer kon veranderen.
Het liefst wilde ze om 23.00 uur in de avond afspreken, zodat niemand haar zou zien lopen. Het was me toch gelukt om 18.00 uur af te spreken op een voor haar veilige omgeving. Samen liepen we de Biesbosch in. Na een korte check up begonnen we met een set ademhalingsoefeningen. Zesentwintig ademhalingen in een minuut. “Hoe voel je jezelf?” “Eigenlijk wel goed.” Ok, dit is voor haar dus normaal. Daar schrok ik van, maar tegelijkertijd bemoedigde de gedachte mij, daar zit een hoop potentieel.
We startten met twee minuten wandelen, dertig seconden hardlopen. Haar goede motoriek, voorzichtige voetlanding en vastberaden afzet verraste mij en toen ik een hele voorzichtige glimlach op het gezicht zag kon ik het niet laten om er iets van te zeggen. Het voelt heerlijk om buiten te zijn, om de vogels te zien vliegen. Is dit nu die doses endorfine die ik eigenlijk al sinds mijn twaalfde als normaal beschouw?
De uitdaging
De eerste weken zaten erop en in week vier stond de eerste test op het programma: zeven minuten achter elkaar lopen. Ik heb nooit geweten wie het spannender vond, mijn cursist of ikzelf. Mijn gunning voor haar om deze prestatie te voltooien was zo groot, maar ik besefte dat ze dit klusje zelf moest klaren. Al zoekende naar de juiste attitude wilde ik haar gerust stellen, maar tegelijkertijd ook geen afbreuk doen aan de prestatie. “Laten we maar gelijk starten, dan hebben we het gehad.”. We waren zeven minuten stil zodat zij de focus op haar ademhaling kon leggen. Deze ging na vijf minuten fors omhoog, de laatste minuut was het echt werken. Toch een kleine aanmoediging en het was haar gelukt! Yes, de eerste meting was een succesmoment. De trots en voldoening waren een heel contrast met wat ik in de eerste week aantrof.
Een week later belde ze mij op om te vertellen dat ze geen zin had in de training. Ik vroeg haar wat er aan de hand was en toen kwam de aap uit de mouw. Bij thuiskomst had ze trots verteld dat ze zeven minuten had hardgelopen. Nou waren de reacties; “Dat is toch niet veel” en “heb je daar zo lang voor getraind?” Ai, dat moet pijn gedaan hebben en wat doe je dan als coach? Mijn eerste reactie was, gewoon eerlijk blijven en vertellen dat het inderdaad voor de meeste mensen zeven minuten hardlopen niet heel veel is. Laten we het eens over de progressie hebben die ik heb gemaakt. In vier weken van dertig seconden naar zeven minuten, dat is een progressie van 1400%! Vraag maar eens rond wie dat overtreft. En daar was de glimlach weer. We trainden vervolgens in tien weken naar twintig minuten non stop hardlopen.
Na deze uitmuntende prestatie trakteerde we onszelf en evalueerde we het traject. Ze had een paar significante meetbare verbeteringen laten zien. Haar ademhaling was gedaald van zesentwintig herhalingen per minuut naar zo’n zestien. Het was haar gelukt om twintig minuten hard te lopen. Nog veel belangrijker ze lachte weer, ze heeft iets meer zelfvertrouwen gekregen en energie om andere zaken nu echt op te pakken. Tevreden en gelukkig keerde ik richting huis, runningtherapie werkt dus echt!
Het resultaat
Twee maanden later was ik bij de BBQ van ‘De Hoop’. Mijn cursist was er ook en ik vroeg haar hoe het met haar ging. Ze antwoordde enthousiast dat ze ging verhuizen naar een eigen woning, had een relatie en stelde mij trots voor aan haar nieuwe vlam. Ze was zelfs aan het kijken naar een leuke passende baan. Haar dankbaarheid naar mij toe was groot. Ik weigerde alle credits aan de runningtherapie te geven. “Het grootste deel heb je toch echt zelf gedaan”. Toch was ik ook trots. Als ik het zelf mag omschrijven, heeft runningtherapie in haar proces een essentiële rol gespeeld. Door naar buiten te gaan, te bewegen en de ademhaling te verbeteren heeft zij zichzelf herpakt. Met het toegenomen zelfvertrouwen, verbeterde zelfbeeld en hogere energielevel heeft ze zelf hele mooie stappen gemaakt.
Met deze positieve ervaring ben ik verder aan de slag gegaan. Het gaf mij zoveel energie dat ik met mijn hobby daadwerkelijk mensen in beweging kan krijgen en ze net dat zetje kan geven, waardoor de zon iets meer schijnt in het leven. Deze voldoening is mijn drijfveer, mensen helpen is waar ik blij van word, een stukje bijdragen aan het leven van een ander.